Naar Twitter was ik echt benieuwd omdat ik er het meest sceptisch over was. 'Twitter in plain English' appeleert meteen aan je vriendschapsgevoel, Twitter als de echte wereld. Weet wat je vrienden ècht bezig houdt is het credo. Je zou er bijna in gaan geloven. Maarja, mijn vrienden twitteren niet, zo bleek. Wel mijn 23-archiefdingencollega's. Sommigen twitteren zo veel, ook privé, dat ik er een beetje ongemakkelijk van werd om al die dingen van iemand te weten. Voor persoonlijke doeleinden zal ik het daarom niet gebruiken.
Robert Vuijsje, van 'Alleen maar nette mensen', schreef een leuke colum over Twitter (Parool, 5 september 2009): '[...] jij besluit om de tweets van iemand die je goed of minder goed kent te volgen en dan moet je maar afwachten of die persoon jou ook gaat volgen. Wat nog veel erger is: iemand die je kent volgt jou en besluit later om je niet meer te volgen. [...] Moest je nu [...] gaan vragen waarom je uit haar Twitterlijst was geschrapt? Waren jouw tweets soms te min voor haar? De moderne wereld is keihard en wreed. Jarenlange vriendschappen kunnen zomaar sneuvelen op het vraagstuk: vind jij mij wel interessant genoeg?'
Voor instellingen vind ik het een ander verhaal. Ik vind het een mooie manier om dingen aan te kondigen of te laten zien. De twitterende Schaghenbrief vond ik bijvoorbeeld erg goed gevonden!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten